Anna Drzewiecka - Ciotki

Autor: Anna Drzewiecka
Tytuł: Ciotki
Wydawnictwo: M
Liczba stron: 150
Rok wydania: 2012
Stosik: 7/2013













Ciotki to cieniutka, niepozornie wyglądająca książeczka, która zawiera ogromny zbiór dziecięcych wspomnień autorki. Opowiada nam ona historie zasłyszane od swojej babci dotyczące jej dawno nieżyjących przodków oraz te, które sama przeżyła. Możemy poznać jej ogromną kochającą się rodzinę czyli babcię, dziadka, tytułowe ciotki oraz to, co pozostało w jej głowie z czasów gdy miała kilka lub kilkanaście lat. Razem z nią wędrujemy po powojennych mieszkaniach, ulicach, zakątkach, bawimy się z nieznośnym młodszym kuzynem, zajadamy słodycze, które w tamtych czasach były nie lada rarytasem.

Anna Drzewiecka ma niesamowity dar opowiadania. Podczas lektury czułam się tak, jakbym spotkała nieznajomą mi kobietę w parku i siedziała z nią na ławce zasłuchana w opowieściach z dziecięcych lat. Książka napisana jest potoczną, ale nie prostacką polszczyzną, działającą na wyobraźnię tworząc w umyśle czytającego ruchome obrazy.

Autorka sprawiła, że często nawet zazdrościłam jej tych wspomnień, choć przecież wychowywała się w niezwykle trudnych latach tuż po II Wojnie Światowej. Sądzę, że wiele wspomnień jest troszkę podkoloryzowanych, ale mają prawo być takimi, ponieważ pochodzą one z dziecięcego umysłu i mimo upływu lat pozostały niezmienne.

"Dzisiejsze mieszkania budowane w wielopiętrowych blokach, nawet te najdroższe - ulokowane w ekskluzywnych apartamentowcach - są uboższe od dawnych domów, bo brakuje im duszy i pamięci. Duszy i pamięci wzrastających w nich pokoleń, zapewniających ciągłość rodzinnej tradycji. Bo dom to nie są tylko ściany i dach - to przede wszystkim ludzie i uczucia, jakie ich ze sobą wiążą."

Wydawać by się mogło, że nie ma nic ciekawego w czytaniu opowieści osoby, której nawet się nie zna. Nie mają one jakiegoś konkretnego porządku, autorka przeskakuje z lat dziecięcych na dorosłe i odwrotnie. Książka nie ma konkretnej fabuły, jest raczej zbiorem krótkich opowiadań, które bardzo przyjemnie się czyta. I mimo, że nie znam autorki osobiście, to dzięki tej książce poznałam wiele sekretów, na pewno skrywanych przed niektórymi ludźmi, którzy znają ją osobiście.

Anna Drzewiecka nie wykłada jednak kawy na ławę, osnuwa swe słowa mgiełką tajemniczości pozostawiając niedopowiedzenia. Dziwne może się wydawać to, iż opowiadając o przodkach z XIX wieku praktycznie wcale nie wspomina o swoich rodzicach, mężu czy córkach - czyli o czasach tak naprawdę jej najbliższych. Odpowiedzi na pytanie dlaczego zastosowała taki "zabieg" nie znam, nie zmienia to jednak faktu, że jej wspomnienia są godne pozazdroszczenia.

Ocena: 7/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu M